Brownsberg 20 en 21 februari

Daar ben ik weer met een nieuw verhaal over onze eerste trip in Suriname

Vorige week woensdag kwam er een stagiaire bij ons op bezoek die vertelde dat hij een weekendje naar Brownsberg was geweest. Hij was er erg enthousiast over. Hier hadden wij natuurlijk ook zin in. Hij vertelde dat je alleen dit weekend nog voor €50 korting kon gaan. We hebben meteen met elkaar overlegd en naar Su4you gebeld (organisaties waarbij je trips kunt boeken). Omdat het al laat was, pakte er helaas niemand de telefoon op. Donderdag waren we van plan om opnieuw te gaan bellen, maar natuurlijk waren er een paar misverstanden over wie ging bellen omdat niemand dit wilde. We hadden ook eigenlijk de hoop al opgegeven aangezien het nog maar zo kort dag was. Totdat Marjelle (een huisgenootje) ineens schreeuwend de kamer binnenkwam ‘We gaan een weekendje naar Brownsberg’. We waren allemaal erg verrast omdat we helemaal niet wisten dat ze ging bellen. Daar zaten we dan met 7 gillende meiden, allemaal super blij dat het toch nog doorging.

Zaterdag om 8.00 was het zo ver. Met lange broeken, dikke rugzakken en wandelschoenen liepen we naar Su4you. Vanuit daar vertrok de bus naar Brownsberg. Alleen de busrit was al een ervaring opzich. Het was een hele aparte bus (heel anders dan in Nederland). In het gangpad kon je nog stoeltjes uitklappen om op te zitten, zo kon je dus met 30 personen in 1 kleine bus. Om bij Brownsberg te komen, moesten we met de bus door een zandweg met allemaal hobbels en kuilen. Omdat het geregend had, lagen er veel plassen water. Het was mooi om te zien. Eenmaal aangekomen kregen we bami en rijst (als lunch!) om nog even uit te rusten voordat we aan onze tocht door de jungle begonnen. We moesten eerst helemaal naar beneden lopen en vervolgens weer dezelfde weg terug naar boven, dit was een zware wandeltocht. Het was wel mooi om te zien. In de jungle zijn we verschillende aapjes tegen gekomen. Ook hingen er lianen waar we aan geschommeld hebben (zie foto). Eenmaal beneden aangekomen was er een waterval waar we in onze bikini onder hebben gestaan. Aangezien we helemaal bezweet waren, was dit lekker verfrissend. De tocht terug naar boven vond ik nog zwaarder dan naar beneden. Het was best stijl. Eenmaal weer boven aangekomen was ik dan ook erg trots op mezelf.

Daarna gingen we met de bus naar Stone eiland. Hier heb ik mijn ogen uitgekeken. We keken uit op het Brokopondo stuwmeer. Dit meer is ongeveer net zo groot als de provincie Utrecht. Toen de stuwdam werd aangelegd, is het gebied dat onder water zou lopen niet kaalgekapt. Er steken dus nog allemaal boomstammen boven het water uit. Het was echt prachtig! (zie foto’s)

Het avondeten was weer rijst. Als afsluiter van de dag gingen we aan een kampvuur zitten met uitzicht op het stuwmeer. Dit deed me aan Jong Nederland kamp denken, alleen was het uitzicht toch een beetje mooier dan allemaal tenten. We hebben erg gelachen met de Surinaamse begeleiders die mee waren. Er werd een spannend verhaal verteld, waarin ook werd gedanst. Het drankspel ‘ik heb nog nooit’ kon natuurlijk niet ontbreken. De begeleiders hadden hier nog nooit van gehoord, maar vonden het erg grappig. ’s Nachts kon je buiten in een hangmat slapen of in een blokhut. Aangezien wij (helaas) nog geen hangmat hebben, sliepen wij in de blokhut. Ieder uur werden we wel ergens wakker van; iemand die later naar bed ging, jongens die in hun hangmat niet in slaap konden vallen dus bij ons in de blokhut kwamen liggen, opstaan voor de zonsopkomst, en irritante hanen. Ja je las het goed; Karin, Elvera, Eva en ik zijn om 6 uur opgestaan om de zonsopkomst te zien. Ik hoor jullie al denken ‘Lianne is toch helemaal geen ochtendmens?’…. Klopt, maar ik had het er voor over. Nog half slaperig liep ik naar buiten, maar helaas het was nog helemaal donker dus we moesten nog wel even wachten. We zijn op een bankje gaan liggen om verder te slapen. Dit lag toch wel erg hard. Gelukkig was Eva zo lief om onze dekens en kussens naar buiten te halen. Deze hebben we op het strand gelegd om weer verder te slapen (een poging tot). Daar lagen we dan; op het strand te wachten op de zonsopkomst. Iets waar ik speciaal voor op was gestaan, bleek voor niks te zijn. Het was erg bewolkt en er was geen zon te zien (balen!). Dus weer terug naar binnen om nog heel even te slapen, maar helaas was daar die vervelende haan.

Ons avontuur was nog lang niet afgelopen. Na het ontbijt zijn we gaan varen op het Brokopondo meer. Dit was echt zooooo mooi! We zaten in een echt Surinaams bootje (zie foto’s), waar wel een motor op zat. We gingen tussen de boomstronken door. Ik had verschillende keren het idee dat we tegen zo’n boom aan zouden botsen, maar de bestuurder was zo goed dat we er iedere keer op de centimeter langs af gingen. Alsof het allemaal nog niet mooi genoeg was, kwamen we aan op een onbewoond eiland waar we nog even hebben rond gewandeld. Het voelde alsof ik in expeditie Robinson zat haha. Ik heb echt genoten!

Wat ook nog op onze bucketlist stond, was vissen met een primitieve hengel (net als in expeditie Robinson). Daar zaten we dan met z’n drieën op een rijtje te vissen met een tak, een touwtje en een haak. We wilden het een keer mee gemaakt hebben, maar gingen er niet van uit dat we ook daadwerkelijk iets zouden vangen. Al na 3 minuten hoorde we Lisanne schreeuwen ‘ik heb beet, ik heb beet’. Ik schrok hier van aangezien ik het niet verwacht had. Eerst geloofde ik het niet, totdat ik haar hengel helemaal op en neer zag gaan. We sprongen gillend in het rond van enthousiasme en van de schrik. We wisten niet wat we moesten doen, maar gelukkig was daar de dappere Eva die de vis eruit haalde. Door ons geschreeuw kwam er al snel een Surinamer aanrennen die de vis voor ons in de emmer deed. Hij was erg verbaasd dat Lisanne zo’n grote vis had gevangen, blijkbaar was het de lekkerste vis. We waren dan ook erg trots. Alsof ze al veel vaker had gevist, ving ze een paar minuten later nog een vis. Hij was wel kleiner, maar het verraste ons evengoed nog. Helaas was het tijd om verder te gaan en moesten we de vissen bij de Surinamers achterlaten.

Maar……. onze fantastische excursie was nog niet voorbij…. Met de bus reden we naar Berg en Dal. Hier kon je kajakken, beachvolleyballen, zwemmen en ziplinen. Het begon met de lunch. Ja hoor… je raadt het al…. het was weer bami! Ziplinen was echt super vet. Eerst waren er een paar kabelbanen door de jungle en daarna een over de Surinaamse rivier. Bij één kabelbaan voelde ik allemaal druppels in mijn gezicht. Ik dacht dat het regen was. Ik hoor jullie al denken; het zal wel iets anders zijn geweest. Toen ik op het plateau aankwam waar de rest stond, schrok ik van hun zwarte gezichten. Ik vroeg me af wat ze gedaan hadden. Toen ik naar mezelf keek, besefte ik het pas dat ik ook helemaal zwart was; mijn kleren, mijn gezicht, mijn armen (zie foto’s). Eerst was het natuurlijk lachen, totdat we besefte dat het olie was en ons bedachten dat dit er niet makkelijk vanaf zou gaan. Toch hebben we nog kunnen genieten van de volgende kabelbaan. Deze ging namelijk over de Suriname rivier. Het was een prachtig uitzicht. De laatste kabelbaan werd er aan mij gevraagd of ik hun aapje wilde zijn. Aangezien ik van uitdaging hou, zei ik natuurlijk JA! Ik mocht dus mijn voeten op de katrol zetten en mijn armen omlaag laten hangen. Daar ging ik dan als een aapje op de kop van de kabelbaan. Toen ik weer omhoog kwam, ging ik ronddraaien en kwam ik met mijn knie tegen een boom, maar evengoed was het harstikke tof om te doen.
Na afloop gingen we ons in de zee schrobben om de olie van ons af te krijgen (in de regen). Dit was erg veel werk en lukte niet helemaal (eenmaal thuis gekomen, kwam ik nog zwarte plekken tegen). Het regende pijpenstelen en alles zat onder de modder en onze kleren zaten onder de olie, maar dit mocht de pret niet bederven. Door de regen gingen we met de bus weer terug naar huis en zo kwam er een einde aan een geweldig, onvergetelijk avontuur!